Het onvermijdelijke
Soms kom ik mensen tegen die oneindig stompzinnig zijn. Af en toe begin je toch een gesprek maar weet je vanaf het begin al dat het een zinloze onderneming gaat worden. Het probleem is dat je het meestal niet aan mensen kunt zien of ze dom zijn. Voordat je het weet ben je in een gesprek gezogen en moet je vriendelijk blijven. Want het wordt toch nog steeds als onbeleefd ervaren als je zegt dat alles wat iemand zeg kolder is. Nou realiseer ik me steeds vaker dat er een hoop mensen zijn die zich maar voor bar weinig interesseren. De belangrijkste hobby van mensen lijkt het opvullen van de leegte van het bestaan met hersendodende activiteiten. Het gesprek van de dag, als er al zoiets bestaat, betreft vaak zaken die mij compleet ontgaan. Zoals wie de vier-honderd-zevendertigste afleveringen van The Voice of Holland heeft gewonnen. Een greep uit het laatste politieke nieuws is ook van weinig toegevoegde waarde. Rutte roept op voor een beschaafd internet debat, alsof dat ooit gaat gebeuren en we maken ons erg druk om het dalende aantal Nederlanders dat op vakantie gaat. In Nederland houden we er van om alles tot in den treuren uit te kauwen. Het maakt niet echt uit of je iets over het onderwerp weet, zolang je maar een mening hebt. De vraag is of iemand zich nog echt voor iets interesseert? Wij zijn met ze allen allang helemaal vastgeroest en de enige mensen die er een beetje beweging in weten te krijgen moeten fundamentalistische uitspraken doen.
Ik maak me dan ook oprecht zorgen over hoe we in deze wereld van cynische stilstand ook maar iets kunnen veranderen. We kunnen geen enkele noodzakelijke maatschappelijke verandering op het gebied van economie, klimaat of brandstof doordrukken. Alles moet gewikt en gewogen worden en daarna moeten we elkaar in het midden ontmoeten. Bovendien zijn de meesten van ons allang blij als er zo min mogelijk verandert totdat we dood gaan. Daarbovenop zijn deze onderwerpen vaak te complex om lang genoeg de aandacht van mensen vast te houden en blijven we zo lekker achteruit polderen met z’n allen. Daarom dacht ik bij mijzelf: misschien moet er eens voor wat opschudding gezorgd worden. Een situatie die mensen echt met hun neus op de feiten drukt. Een dijkdoorbraak? Of een nieuwe economische crisis zo zwaar dat mensen letterlijk verhongeren? Een beetje ellende zet de zaken weer in perspectief. Dan kunnen we gelijk zien of er in Den Haag ook echte staatsmannen zitten waar we zo wanhopig naar verlangen, terwijl we met z’n allen schaapachtig toekijken hoe de wereld aan ons voorbijtrekt. Misschien is dat wat we nodig hebben, een echte: wake up call. Tring Tring. Goedemorgen, met wie heb ik genoegen? Het onvermijdelijke: Ik kom morgen even op bezoek.
Transitions to Sustainable Development
This recent study, published by Routledge, presents and combines three perspectives on transitions to a sustainable society: complexity theory, inn
go to book page >