BOEM!

Terwijl de wind in mijn gezicht snijdt denk ik bij mezelf: zo zou het ongeveer klinken om in een oorlogsgebied rond te lopen. Ik loop over de Wilhelminaburg in Maastricht. Aan alle kanten hoor ik knallen, sommige dichtbij en andere ver weg. In gedachten verzonken passeer ik een groepje jongens. Opeens hoor ik hun pas versnellen. Ik schrik me helemaal rot wanneer een strijker achter mij ontploft. Nijdig vervloek ik hun roekeloze gedrag. Ik had wel doof kunnen zijn! Bovendien zijn ze kennelijk niet bang om hun kostbare vingers te verliezen, wat als muzikant misschien wel mijn grootste angst is. Ik begin me steeds meer aan het vuurwerk om mij heen te irriteren. Totdat ik me bedenk dat ik zelf nog niet zo lang geleden ook met plezier vuurwerk afstak. Sterker nog, ik had een passie om samen met vrienden carbid uit verfblikken te blazen. Hoe harder de knal hoe beter! Ook het zelf maken van rookbommen met ping-pong ballen en aluminium was een leuk tijdverdrijf. Maar dat was anders toch? Ik was vast en zeker heel erg voorzichtig. Bovendien hield ik vast en zeker in de gaten dat we niemand lastig vielen, dat moet toch wel? Het idee dat ik nu al weer te oud ben geworden voor vuurwerk vind ik toch een beetje treurig. 

Verbod op consumentenvuurwerk

Al jaren zijn er verschillende mensen die oproepen voor het compleet verbieden van consumentenvuurwerk. Vuurwerk zorgt voor overlast, schade en een enorme berg afval. Daarnaast worden er zware metalen in vuurwerk verwerkt die voor een giftige smog kunnen zorgen. Deze metalen belanden uiteindelijk in ons grondwater. Het mag dus duidelijk zijn dat het afsteken van vuurwerk alles behalve duurzaam is. Bovendien is het een soort vervuiling die geaccepteerd wordt als onderdeel van onze cultuur. Terwijl het afsteken van vuurwerk in Nederland pas een gewoonte is geworden sinds het einde van de jaren ’60 van de vorige eeuw. Sindsdien is het gebruik van consumentenvuurwerk explosief gestegen. Misschien wordt het daarom eens tijd om onze visie op vuurwerk te moderniseren. Om deze reden hebben een aantal lokale GroenLinks fracties op www.vuurwerkoverlast.nl een landelijk meldpunt gemaakt. De teller staat inmiddels al op 80.141 meldingen van overlast vanuit het hele land. De meldingen worden gebundeld en aangeboden aan de tweede kamer. Het voorstel is dat consumentenvuurwerk wordt vervangen door een professionele vuurwerkshow, zoals dat in het buitenland regelmatig gebeurt. Op deze manier is de overlast beperkt en kan de hoeveelheid afval gereguleerd worden. 

Meer knallen en minder kleuren

Ik snap het sentiment dat mensen voelen bij het afsteken van vuurwerk. Het heeft iets gaafs dat je de vrijheid hebt om dat zelf te mogen doen. Zeker als jongetje van 14 is het fantastisch om ermee te klieren. Nu begrijp ik beter waarom mijn ouders er niet zo happig op waren dat ik veel vuurwerk afstak. Toch zou ik de ervaring niet willen verruilen voor iets anders. Ik heb natuurlijk de mazzel gehad dat er nooit iets fout is gegaan. Daarnaast vraag ik me af met hoeveel procent we de milieuschade kunnen terugdringen als we overstappen naar professionele vuurwerkshows. Ik kan me voorstellen dat verschillende steden met elkaar zullen concurreren wie het mooiste vuurwerk kan afsteken. Siervuurwerk bevat de zwaarste metalen, vandaar de mooie kleuren. Ironisch genoeg zijn de harde knallers het minst schadelijk voor het milieu. Toch zal Groenlinks niet snel oproepen om ‘meer te knallen, en minder te kleuren’ met Oud en Nieuw. 

Gemengde gevoelens

Uiteindelijk is het ook een kwestie van fatsoen. Sommige kinderen blazen hondendrollen op, en dat vinden de meeste van ons nog wel lachwekkend. Andere kinderen blazen brievenbussen op en dan wordt het toch een ander verhaal. Het is natuurlijk erg moeilijk om fatsoen te handhaven als iedereen vuurwerk kan en mag afsteken. Rationeel sta ik achter de standpunten van Groenlinks wat betreft vuurwerk, maar toch heb ik er moeite mee. Het gevoel bekruipt me dat we in een wereld terechtkomen waar de overheid alles reguleert. Ook al heb ik dit jaar geen vuurwerk gekocht vind ik het toch fijn om te weten dat het zou kunnen als ik het wil. Wanneer de klok twaalf slaat in Maastricht kijk ik met plezier naar alle mooie kleuren in de lucht. Totdat er een uur later in een steegje opnieuw een strijker langs mijn oor vliegt, en ik dat rotjoch wel kan schieten.