Eten wat de pot schaft?

‘Gewoon eten wat de pot schaft,’ was het antwoord van mijn moeder wanneer vroeger bij ons thuis het eten - haar eten - ter sprake kwam. Zelf kiezen, iets anders kiezen, dat deed je maar elders, in je eigen tijd.

Eten wat de pot schaft vinden we niet leuk. We willen liever niet dat anderen bepalen wat en wanneer we eten. We zijn gewend op elk moment elk soort voedsel zelf te kunnen kiezen. Bij de ‘Grab and go’ op Schiphol halen we onze last minute lunch. Tussen twee treinen door is het een AH to go of doen we ‘Julia’ aan voor een instant pasta meal, en een middagje shoppen zonder de bekende Plaza geneugten is toch echt minder leuk. We worden overal en op elk moment op onze food-wensen bediend en we zijn daarbij maatwerk gewend.

Maar is dat nu wel zo? Zijn wij het zelf die bepalen wat we eten? Of eten we nog steeds wat de pot schaft, dat wil zeggen wat de Sodexo’s, de Albrons, de Servexen en de AH’s van deze wereld ons voorschotelen en opdienen? Is het niet een klein aantal catering bedrijven en retailers die de bandbreedte van onze keuzes bepaalt? Zijn wij niet allemaal ‘captive consumers’ die eten wat de pot schaft, opgediend door deze machtige regisseurs van de ‘choice configuration’?

Misschien is de groeiende belangstelling voor zelf groenten verbouwen, regionaal voedsel kopen en authentieke gerechten op tafel zetten dan ook vooral een reactie op al het geregisseerde voedsel onderweg. Regionaal en slow food als reactie op het globaal geproduceerde fast food on the go? Tegenwoordig eten we elders wat de pot schaft, en kiezen we thuis zelf ons voedsel.

Namens de auteurs (Gert Spaargaren, Peter Oosterveer, Anne Loeber) van het boek ‘Food Practices en Transitions’